Deze week overleed Marinus Leus ( Pöl Mrsquo;riens), of te wel de oale grieze. Een kleine 10 jaar geleden mocht ik hem uitgebreid spreken.
Op bezoek in de woonkeuken bij echtgenote Annie (overleden 2009) en Marinus viel onmiddellijk op dat deze ruimte veel weg had van een prijzenkast. Aan de muur hingen oorkondes, zelfs een Koninklijke onderscheiding, er hingen plaquettes en op de kast stonden beelden die Marinus ooit een keer kreeg vanwege het feit dat hij opnieuw een mijlpaal bereikte.
Ik was dan ook op bezoek bij een bijzondere sportman, iemand die de voetbalschoenen pas op 70-jarige leeftijd aan de wilgen hing.
Voetbalsport, wandelsport, het geven van gymnastische oefeningen aan dames voordat er ooit sprake was van aerobic en jumpstyle, zijn de rode draad in zijn leven.
Marinus, geboren in 1925, werd op zijn 13e jaar lid van STEVO.
Marinus verhaalde over het eerste voetbalveld bij de Peuver en over de eerste kleedkamer op de plek waar nu de tribune staat. Om je te wassen kregen de spelers geëmailleerde teiltjes met water en als het heet was, sprong men wel eens in de drinkbak van de beesten, tot grote spijt van Peuver en de koeien.
Marinus speelde korte tijd in het B-elftal , maar door de naderende oorlog heeft dat elftal niet lang bestaan.
Door de dreigende oorlog, de mobilisatie, waren er op een gegeven moment zoveel jongens weg dat er nog maar één seniorenelftal over was.
Men schoof dus door, zoals dat tegenwoordig heet.
Toen Marinus 17 jaar oud werd kwam hij het eerste. Dat was in 1942.
Marinus stond op papier voor het tweede elftal, maar op de jaarvergadering in dat jaar werd Jan Keizer teruggezet als linksbuiten naar het tweede en ging Marinus naar het eerste.
Later in de oorlog kwam van voetballen niet veel en in 1946 ging Marinus naar Indië om te helpen Nederlands Indië voor Nederland te behouden.
In 1945 en 1946 had Marinus 1x per twee weken vrij vervoer om van de kazerne terug te reizen naar Geesteren. De andere week betaalde hij zelf en zo voetbalde hij toch iedere week.
In Indie bleef hij maar liefst 3 jaar en 3 maand en kwam op 15 januari 1950 terug.
Hij voetbalde ook daar in een bataljonselftal om aan te treden tegen Chinezen en Indische teams.
Terug in Geesteren beleefde hij zijn grootste sportieve succes als voetballer, want hij werd met het eerste kampioen van de tweede klasse TVB.
Marinus speelde van zijn 17e tot zijn 34e in het eerste elftal, onderbroken dus door oorlogstijd en zijn Indië-periode.
Als trainers maakte hij Vic Teesink en diens opvolger Peter Volkering mee.
Training gebeurde in het parochiehuis, maar ook in de zaal van Warmelink. In de danszaal van Warmelink werden rondjes gelopen en oefeningen gedaan om lenig te blijven.
Peter Volkering was een oud-speler van Heracles. ldquo;Hij leut oe doodloaprsquo;n, ie kreegrsquo;n de böt good los.rdquo;
De trainer ging Harrie Steggink en Marinus Leus op het zere been staan met de opmerking: ldquo;Jullie hoeven niet meer zo hard te trainen, want er zijn wel jonge spelers die het van jullie overnemen.rdquo;
Beiden bleven vervolgens nog jaren in het eerste!
Bij terugkomst uit Indië ging Marinus de A- en B-jeugd trainen.
Op dat moment had alleen het eerste een trainer.
Het was het begin van een lange carrière als trainer die weliswaar onderbroken, voortduurde tot in de negentiger jaren van de vorige eeuw.
Kroamschudden van Edy Leus. Toenmalige jeugdleiders en jeugdbestuurders op bezoek.
Verder bladerend in het archief van Marinus Leus kwam ik een aaneenschakeling van huldigingen tegen.
Huldiging als sportman van het jaar, lid van het sportteam, huldiging bij het 40-jarig lidmaatschap, 50-jaar lid en uiteindelijk het stoppen als actief voetballer bij het bereiken van 70-jarig lidmaatschap.
Vele krantenartikelen verhalen over alle belevenissen van Marinus tijdens zijn voetballeven.
Het tekende wat hij allemaal beleefde als voetballer.
Daarnaast was Marinus actief in de wandelsport. Hij liep vele, vele lange tochten en kon hierover vertellen met pretlichtjes in zijn ogen.
Jarenlang gaf Marinus in de gymzaal training aan een gymclub met alleen maar dames.
Marinus Leus was een groot sportman, maar bovenal een fijne, gezellige man. Marinus genoot van de sport, was trots op zijn gezin.
Voor als zijn verdiensten in de sport werd hij zelfs koninklijk onderscheiden.
Marinus Leus, een bijzonder lid van verdienste van STEVO.
Marinus, bedankt!
Herman Huis in rsquo;t Veld
Klik hier voor een foto overzicht van Marinus Leus in de jaren bij STEVO
Bron: Stevo Voetbal
